Platonculuğun Çağdaş Bir Savunusu: Yerlerin Kapalı Bir Dizgesi Olarak S

Yolunu Kant’ın açtığı ve taşlarını Wittgenstein’ın döşediği bir dünyada ve bu itibarla da zemininde Kant’ın ve Wittgenstein’ın olduğu bir fikriyatta nefes alıp veriyoruz. Böyle bir fikriyat sahnesinde ve bu fikriyat zemininde kalarak klasik anlamda bir metafizikten konuşmanın imkânı kalmamıştır. Bu durum, en genel anlamıyla metafiziğin söylemden elenmesini beraberinde getirmiştir. Peki, günümüzde hâlâ metafizikten, özellikle de klasik metafizikten bahsetmenin bir imkânı var mıdır? Klasik anlamda bir metafiziğin imkânını ortaya koymanın ve yeniden fikriyata kazandırmanın yollarından birisinin işaret etme bağıntısını ele almak olduğunu düşünüyoruz. İşaret etme bağıntısının da transandantal bir soruşturma itibariyle transandantal unsurlar üzerinden ortaya konulabileceğini düşünüyoruz. Eğer böyle bir soruşturma neticesinde kendisi bizatihi tecrübede ortaya çıkmayan fakat tecrübenin zemininde yer alan transandantal unsurlara ulaşırsak, klasik anlamda bir metafiziğin imkânının ciddi bir şekilde savunulabilir hâle geleceğine inanıyoruz. Bizim yapacağımız soruşturmanın da, esas itibariyle, işaretler söz konusu olduğunda bu işaretlerin inşasına transandantal unsurların dahil olup olmadığını soruşturmayı amaçladığı söylenebilir. Eğer gerçekten tüm ampirik tecrübemizi önceleyen ontik unsurlar varsa ve bunlar tüm olanaklı tecrübemizin zemininde yer alıyorsa, bu unsurlar, zorunlu olarak, tüm tecrübemize sızmış demektir: “Hiç batmayandan kim nasıl kaçıp saklanabilir?” Bu unsurların ortaya konulması, klasik anlamda bir metafiziğin ihyası için oldukça kritiktir. Bu çalışmanın önemi, en genel anlamıyla işaretlerin ve işaretlerin anlamlı bir şekilde art arda dizilmesine imkân tanıyan sıra fikrinin zeminine yönelik bir soruşturma yapmasında ve bu doğrultuda klasik metafiziğin imkânını yeniden ortaya koymasında yatmaktadır.